اشاره ای کوچک به ویژگی های دان عربیکا:
طعم عالی
ترشی کم
عطری فوق العاده
کافئین پایین- میزان کافئین موجود در دانه های عربیکا بین ۸/. الی ۱٫۴ است.
شاخص ترین بارزه طعمی این دانه اسیدیتی است و بادی این دانه، متوسط ۱٫۲ درصد می باشد.
از نظر گیاهشناسی گیاه قهوه با نام علمی کافیا (Coffea) متعلق به دستهی بزرگی از گیاهان با عنوان روبیاسیا (Rubiaceae) است. این سردستهی بزرگ، خود دارای حدود ششصد گونه و ششهزار زیرگونهی مختلف است. گیاه روناس، کاکتوس پیوت، و گنهگنه نیز از دیگر زیرگونههای این دسته هستند. اگر اهل طبیعتگردی باشید بسیاری از این گونهها را (بهجز کاکتوس پیوت) در نواحی مختلف ایران دیدهاید. اما زیرگونهی کافیا از نظر تجاری با دیگر انواع خود تفاوت شگرفی دارد.
گیاه قهوه بهطور کلی سه گونهی مختلف تجاری دارد. دو گونه از آن با عناوین عربیکا و ربوستا از ارزش تجاری و حجم تولید بالاتری برخوردارند و گونهی دیگر یعنی قهوهی لیبریکا (Liberica) به شکلی محدود و برای مصارف حاشیهای تولید میشود. این طبقهبندی در گذشته به شکل دیگری بود. قهوههای اکسلسا (Excelsa)، دووری (Dewevrei) و دیبوسکی (Dybowskii) در گذشته به عنوان گونههایی کاملا متمایز شناخته میشدند؛ اما بر اساس دستهبندیهای جدید از سال ۲۰۰۶ همگی آنها بهعنوان قهوهی لیبریکا شناخته میشوند. قهوهی لیبریکا در اصل مربوط به کشور لیبریا در غرب آفریقا بوده اما در اواخر قرن نوزدهم بعد از اینکه آفت قهوه تمامی درختان عربیکا در اندونزی را از بین برد از درخت قهوهی لیبریکا که مقاومت بیشتری در برابر این آفت داشت بهعنوان جایگزین استفاده کردند. درخت قهوهی لیبریکا با تنهی قدرتمند و چوبی خود تا حدود هجده متر نیز رشد میکند و محصول آن طعمی شبیه به روبوستا دارد. به هر حال این قهوه از طرفداران زیادی در میان قهوهدوستان برخوردار نیست.
ظاهر دانه عربیکا:
این دانه ها دارای ظاهری تقریبا صاف و تخت می باشند. خط وسط این دانه ها دارای کمی انحنا است که با کمی دقت می توان آن را از گونه روبوستا تشخیص داد.
مناطق کشت قهوه عربیکا:
خاستگاه و مناطق اصلی کشت قهوه عربیکا در گذشته را می توان منطقه کوهستانی یمن، اتیوپی (جنوب غربی) و سودان (جنوب شرقی) نام برد.